POLSKI OWCZAREK PODHALAŃSKI

*DoNiA*

Jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).

RYS HISTORYCZNY:

Jedna z pięciu ras polskich uwzględnianych przez FCI; kontrolowana hodowla od około 1920 roku; pierwsza wystawa klubowa w Zakopanem w 1973 roku (zgłoszono 65 psów); ostatnie zmiany we wzorcu z dnia 08-10-1988; występuje przede wszystkim w Tatrach i Beskidach, spotykany także w Sudetach i Bieszczadach; typ owczarka spotykanego w Tybecie, na Kaukazie i w Mongolii, co wskazywałoby na pochodzenie wszystkich tych ras od doga tybetańskiego.

UŻYTKOWOŚĆ:

Pies pasterski; jego praca to samodzielne pilnowanie stad owiec, jak również domów i siedlisk góralskich (pies stróżujący); bardzo łatwy do ułożenia; przed wojną używany przez policję i wojsko jako pies stróżujący i patrolowy; przez GOPR wykorzystywany jako lawinowy pies ratowniczy.

ZACHOWANIE I CHARAKTER:

Pies z natury łagodny, czujny, tolerujący dzieci.

SZATA I UMASZCZENIE:

Obfita, gęsta, w dotyku twarda, gęsty podszerstek; czysto biała. -Na głowie, pysku i przedniej stronie kończyn sierść krótka, na szyi i tułowiu długa, gęsta, prosta lub lekko falista, twarda w dotyku, z obfitym podszerstkiem. Na szyi występuje bogata kryza, na udach obfite portki. Ogon mocno owłosiony, puszysty.

ZDROWIE I PIELĘGNACJA:

Oprócz gór nadaje się do trzymania i na nizinach; w mieście wymaga częstych spacerów, najlepiej połączonych z możliwością wybiegania się.

Wysokość:

60 - 65 (suki),
65 - 70 (pies) cm

Masa:
45 - 60 kg