Bernardyn

kamila

Bernardyn długowłosy – jedna z ras psów, należąca do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.

Rys Historyczny

Pochodzenie rasy nie jest dokładnie znane, najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy molosy, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.

Rasa ta swoją nazwę wzięła od klasztoru kanoników regularnychna Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony w 980 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVIII w. bernardyny na przewodników, aby odnajdywały i ratowały ludzi w górach. Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżówce z nowofundlandem powstała odmiana szorstkowłosa.

Wyglad

Budowa [edytuj]
Są to psy bardzo wysokie, szerokie, o potężnym kośćcu i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze gdyż dochodziły do wagi 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie nawet 100 - 130 kilogramów.

Szata i umaszczenie [edytuj]
Ze względu na szatę istnieją dwie odmiany bernardyna: krótkowłosa i długowłosa. Umaszczenie jest brązowo - białe i brązowo-żółte, białe w rude łaty. Ze względu na gęste i ciepłe futro, w obszarach poniżej gór, w lato bardzo mocno traci futro. Pochodzi ze Szwajcarii. Umaszczenie czerwone i białe.

Zachowanie i charakter

Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli - nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.